sobota, 14 stycznia 2012

Big Bang Theory 5x12: The Shiny Trinket Maneuver


Zwykle po dłuższej przerwie czeka się z niecierpliwością na kolejny odcinek jednego z ulubionych seriali, więc tak właśnie powinnam czekać na kolejną odsłonę BBT. Od pierwszego sezonu polubiłam tę produkcję. Oglądam adaptacje komiksów, lubię sci-fi i fantasy, jestem wielką fanką "Gwiezdnych wojen" i Tolkiena, mam kilka figurek z filmów oraz postać w WoW. Jedyny problem, że nie jestem ścisłowcem. Ale i z tym, jak mógłby mi się ten serial nie spodobać? No i ciekawa jestem Sheldona, ale to chyba jak każdy, kto oglądnął Big Bang chociaż raz.

A jednak, najnowsza odsłona śmignął mi nadspodziewanie szybko i bez większych emocji. W sumie, działo się to, co zawsze. Pojawiał się Sheldon i za pomocą kilku wymyślnych słów opisał proces swojej porannej fizjologii, a potem skonfrontował swój brak obycia społecznego z Penny, która musiała prowadzić go za rączkę przez ciemny i groźny świat rozwijania związku z Amy Farrah Fowler. Gdzieś pomiędzy wplatają wątek Wolowitza i Bernadette, który powinien wydać się czymś poważniejszym, ale jakoś nie jest. W tle słychać matkę Howarda, więc przynajmniej tu jest śmiesznie. Chociaż mam wrażenie, że dopiero niedawno opowieści o jej tuszy zaczęły równać się tym o teściowej Ala Bundy'ego. Wcześniej chyba nie była tak spektakularna. Mogłaby wkroczyć gdzieś po drodze pani Cooper, która jest moja zdecydowanie ulubioną postacią. Liczę na jej obecność jakoś niedługo.

Z początku pomysł z wprowadzeniem panny Fowler wydał mi się świetny. Zawierał w sobie dwa niezłe elementy - Sheldon na portalu randkowym i fakt, że istnieje na świecie ktoś taki, jak on. Że jest to w ogóle możliwe! Ale im dalej to się ciągnęło i im bardziej robili z niej tę, która próbuje dopasować się do bardziej wyluzowanej części ekipy, tym bardziej wydawała mi się zbędna i naciągana. 

Poprzednie sezony opierały się na schemacie Penny-Leonard, co było o wiele ciekawsze, bo zderzało ze sobą dwa różne światy i pozostawiało wszystko i wszystkich w zupełnie innym stanie (umowę lokatorską na przykład). Czasami chciałoby się powiedzieć "w zgliszczach". A teraz mamy męską i damską wersję tego samego, dosyć trudnego w obejściu, charakteru i kompletny brak chemii. A może ta chemia jest, tylko chodzi o to, jak bardzo niepotrzebnym charakterem jest dla mnie Amy...

 Jak by nie było, zgadzam się z opinią, że Shamy to lepsza love story niż "Twilight".

czwartek, 12 stycznia 2012

Black Mirror


Kolejna brytyjska mini-seria, na którą się skusiłam, tym razem zachęcona opisem, że jest to połączenie "Strefy Mroku" z satyrą socjologiczną. Jeśli ktoś lubi pesymistyczne klimaty, to na pewno jest serial dla niego.

Seria składa się z trzech epizodów, a każdy z nich nie wiąże się w żaden sposób z poprzednim. Nieokreślone są ramy czasowe, chociaż podejrzewam, że to niedaleka przyszłość, przynajmniej jeśli chodzi o epizody 2 i 3. Pierwszy odcinek mógłby równie dobrze zdarzyć się teraz.

Właśnie, odcinek pierwszy. Nie do końca mi się podobał, ale to zapewne dlatego, że nie zdarzyło mi się urodzić i żyć w kraju, gdzie obowiązuje monarchia i gdzie rodzina królewska ma tak wielkie znaczenie, że ludzie zmuszeni są czasami poświęcać własne dobre imię w jej sprawie. I chociaż motyw z artystą, księżniczką i premierem nie przypadł mi do gustu, to uważam, że pokazano świetnie działanie współczesnego obiegu informacji. W dobie Internetu, youtube, mmsów i maili z komórki, raz wypuszczona informacja zaczyna żyć własnym życiem i często tracimy nad nią kontrolę. I jak ludzie mocno opierają się na takich źródłach. Jak dla mnie, początek serii średni. Odcinek wydawał mi się trochę nudny,

Potem było już lepiej. W następnych odcinkach twórcy pokazują nam, że rozwój technologii pcha ludzkość do przodu, ale dla jednostek ma działanie degradujące, czy nawet destrukcyjne. Że wraz z postępem, coraz mniej myślimy o innym człowieku, a nawet o sobie. Jesteśmy izolowani, albo izolujemy się sami. Nawet, jeśli chcemy coś udowodnić sobie i innym, to świat wpływa na nas tak, daje takie propozycje, przez które zapominamy, co tak naprawdę chcieliśmy przekazać, czy osiągnąć. Nadmiar możliwości sprawia, że stajemy się nieufni. Mając wgląd w życie i wspomnienia innych ludzi, cały czas czujemy nieodpartą chęć kontrolowania ich na każdym kroku. Ewentualne przykre konsekwencje i odkryta niechciana prawda nie wydają się ważne. No bo kogo by nie kusiło, by analizować przez kilka godzin jak nasza druga połówka parzyła przy stole na kogoś, kogo znała dawno, dawno temu? Mając jako materiał zapis wideo z kamery ze swojego oka! 

Wyobrażacie sobie, co by było, gdyby Ross Geller miał taką możliwość?

wtorek, 10 stycznia 2012

Cancelled, pt 3 - My Name is Earl


Nim na moim horyzoncie pojawił się amerykański Frank Gallagher i "Shameless" (tak, brytyjskiej wersji jeszcze nie oglądałam), ulubionym serialem o amerykańskich złodziejaszkach i pijakach było "My Name is Earl". I tak przez cztery sezony.

Zainteresowałam się pilotowym odcinkiem ze względu na Jasona Lee. Nim zaczął grywać w filmach z komputerowo generowanymi wiewiórkami, występował u Kevina Smitha i tam zawsze przyciągał moją uwagę. Oczywiście, czekoladowych precelków bym od niego nie wzięła, ale na serial z nim w roli głównej skusiłam się od razu.

Earl Hickey jest złodziejem, który mieszka w przyczepie z żoną, która złapała go na ślub po pijaku, będąc w ciąży z kim innym, z jej dziećmi, o które Earl musi zadbać, choć nie są jego, oraz ze swoim młodszym bratem - Randym. Nie utrzymuje kontaktów z rodziną ze względu na swoje złe uczynki, w których wprawiał się już od małego. Czas spędza w podejrzanym lokalu, który serwuje podejrzane jedzenie i, jak sam przyznał w pilocie, kradnie wszystko, co nie jest przymocowane.
Tak przynajmniej wygląda sytuacja do dnia, kiedy wygrywa sto tysięcy dolarów w zdrapce i momentalnie wpada pod rozpędzone auto i trafia do szpitala. Wiadomo, że telewizja wpływa na życie (tu na blogu coś o tym wiemy), to samo zdarzyło się z nafaszerowanym morfiną Earlem. Odkrył karmę i postanowił zmienić swoje życie i zadośćuczynić za wszystkie złe uczynki. I na tym opiera się serial - w każdym odcinku Earl stara się skreślić coś ze swojej listy przewinień, by jego życie stało się lepsze. Od drobnostek - zaczyna oszczędzać energię, bo marnował prąd, zbiera śmieci, bo wcześniej nie przejmował się, że je rozrzucał, po rzeczy większe. Nadrabia każde Boże Narodzenie, które zepsuł swojej żonie i jej dzieciom, oddaje sztuczną nogę jednonogiej dziewczynie, której na dodatek ukradł auto, a nawet oddaje pieniądze z wygranej facetowi, któremu ukradł dziesięć dolarów, za które kupił szczęśliwą zdrapkę.

Dziwnym jest, że panuje w tym serialu najskuteczniejsza karma na świecie.

Klimat ten serial zawdzięcza nie tylko świetnemu pisaniu. Każdy odcinek to inna, równie ciekawa historia. Duży wkład mają tu tez postacie - zarówno pierwszoplanowe, przez regularnie pokazujących się mieszkańców Camden, aż po epizodyczne gościnne występy. Mamy całą gamę gwiazd, które stworzyły w serialu świetne role - Betty White, Juliette Lewis, Timothy Olyphant, Burt Reynolds Christian Slater, Ben Foster, Giovanni Ribisi, Beau Bridges, czy wspomniany wcześniej Silas Weir Mitchell. Jednooki listonosz, Patty dzienna prostytutka, Catalina - sprzątaczka/striptizerka, państwo Hickey oraz Duży i Mały Chubby. Wszyscy tak interesujący, jak tylko to możliwe. Alkoholizm, prostytucja, przestępstwa, hodowla marihuany, usiłowanie morderstwa, sfingowanie własnej śmierci, porwania, afera szpiegowska i ataki prawie terrorystyczne. Nawet programy interwencyjne, kręcone w Camden, w których (dziwnym trafem!) Earl zawsze był podejrzany (szczególnie "Cops" wypada świetnie). Jest w czym wybierać.

Czasami oferują nam mało wyrafinowane żarty i wyśmiewają się z głupoty pokazywanej tu społeczności, a nawet z ich rozbuchanego patriotyzmu, ale wiadomo, że będzie to śmieszyć. Wszystko to okraszone jest świetną narracją Jasona Lee i całą masą retrospekcji. Bo chociaż kibicuje się postępom Earla w przechodzeniu na jasną stronę Mocy, to zawsze miło popatrzeć na to, co robił wcześniej i jak układało się jego życie z Joy. Oraz Randym, śpiącym w samej bieliźnie na kanapie.

A jeśli ktoś jest wielkim fanem rocka klasycznego oraz przy oglądaniu seriali zwraca duża uwagę na soundtrack, to tutaj będzie miał nie lada gratkę. The Doors, The Ramones, The Rolling Stones, Lynyrd Skynyrd, AC/DC czy Eric Clapton. To i jeszcze więcej, pojawia się w tle. Serial ogląda się dzięki temu dwa razy przyjemniej.

Chociaż czwarty sezon nie był już może tak interesujący, jak pierwsze trzy, to zakończył się w taki sposób, że obejrzenie kolejnego byłoby koniecznością. Twórcy zafundowali cliff-hangera pierwsza klasa. Niestety, z powodów finansowych, stacja wycofała się z produkcji. Szkoda, wielka szkoda.

niedziela, 8 stycznia 2012

Poza serialami: Exitmusic

Aleksa Palladino, którą znamy z takich seriali jak Boardwalk Empire czy The Sopranos, wraz ze swoim mężem, próbują sił w przemyśle muzycznym. Tutaj próbka:

Work It, pilot


Jak to szło z "Work It". Gdzieś natknęłam się na krótkie info o nowym serialu ABC, okraszonym zdjęciem promocyjnym, gdzie panowie stoją przy toaletce, a w lustrze ktoś nieudolnie przekleił ich wizerunki po przemianie. Dodatkowo, już po premierze Internrt rozjarzył się do czerwoności od negatywnych opinii. Że nieśmieszny, że mało realny, że dawno nie widzieli czegoś tak złego, że stracili 20 minut życia i już nigdy ich nie odsyzkają. Jako, że należę do tych, co świadomie oglądają "The Room" i mają spore doświadczenie w kategorii "nie odwidzisz tego, co widziane", podjęłam się oglądania.

I, rany boskie, oni wszyscy mieli rację.

Serial ma opowiadać o dwóch bezrobotnych facetach, którzy przebierają się za kobiety, żeby dostać posady w firmie farmaceutycznej. Jeden z nich był kiedyś sprzedawcą samochodów, drugi pracował w tym samym miejscu jako mechanik. Teraz, kiedy niekoniecznie radzą sobie dobrze finansowo, muszą podjąć drastyczne działania i włożyć obciskające majtki i peruki. Wszystko, oczywiście, w tajemnicy przed rodzinami i znajomymi. Wyobrażacie sobie niesamowitą ilość gagów, kiedy dwóch wielkich i barczystych facetów w kieckach będzie wpadało na swoich znajomych albo córkę na mieście i udawało, że ich nie znają? Cha, cha.

Firma pełna kobiet może sprawdza się w "New Girl", ale tam Schmidt nie musi latać w kiecce żeby mieć ciężkie życie. A jeśli już malować się ma w tym serialu jakiś facet, niech to będzie ktoś, kto może w ogóle uchodzić za kobietę. A nie aktor o posturze futbolisty i najbardziej kwadratowej szczęce, jaką widział świat. Dlatego w "Tootsie" to się udało, a tu nie ma prawa. Absolutnie nie. Tom Hanks w "Bossom Buddies" nadawał się lepiej, a też było mu daleko do ideału. Ben Koldyke nie ma w ogóle talentu komediowego, co więcej, wcześniej nie słyszałam o nim nic. Ale filmweb powiedział mi, że był reżyserem i scenarzystą krótkometrażowego filmu "Osama bin Laden: Behind the Madness". No, brzmi idealnie do roli w sitcomie o dwóch drag queens.

Jeśli ten serial ma być sitcomem, to musi być śmieszny. Pierwszy żart pada już w drugiej linijce i nie jest nawet w najmniejszym stopniu zabawny. Potem jest już tylko gorzej, zaczynając od motywu z mini-przyprawami. Nieśmieszny jest fajtłapowaty kolega w czapce z daszkiem (obowiązkowo z nadwagą), nieśmieszna jest nastoletnia córka, a także walnięta koleżanka z nowej pracy, ani druga, która jest suczydłem z brytyjskim akcentem. Chociaż ona nie miała być śmieszna, ale wredna i wzbudzająca lekką antypatię. Tego również nie załapałam. O braku pomysłów na nowe schematy postaci w ogóle nie chcę wspominać. Wszystko to już gdzieś widzieliśmy, chociaż wcześniej nie było tak płasko, jak tutaj.

Strach myśleć, że scenarzystami są Andrew Reich i Ted Cohen, którzy pisywali scenariusze "Przyjaciół", a najmniej trafionego latynoskiego mechanika gra Sucre z "Prison Break". Niedawno zagrał w "Dziennikach zakrapianych rumem", które mam zamiar obejrzeć. Teraz na pewno nie przebrnę przez ten film z poważną miną.

piątek, 6 stycznia 2012

The Vampire Diaries 3x10: The New Deal


New Deal it is. W Mystic Falls nastały nowe czasy, dużo się zmieniło. Nie zmieniło się jednak to, że w centrum wszystkich wydarzeń znajduje się Elena. Co słychać u innych mieszkańców? Tyler Lockowood po zerwaniu z Caroline spędza mnóstwo czasu z Jeremym. Przesiadują w lesie, piją piwo a Tyler chwali się swoimi hybrydowymi zdolnościami. Chłopcy praktycznie się nie rozstają.
Bonnie, która również zmieniła statu związku na "wolna", jest prześladowana przez pewien koszmar - w piwnicy w domu czarownic widzi cztery trumny, kiedy otwiera trumnę ustawioną najdalej, z przerażeniem odkrywa że leży tam sam Klaus. Dziewczyna nie rozumie tego snu, jednak Stefan już niedługo chętnie jej go wyjaśni. Bonnie postanawia wybrać się do domu, który ciągle jej się śni. W piwnicy czeka na nią Stefano. Prosi, a raczej oznajmia czarownicy, że musi mu pomóc ukryć cztery trumny. Jednak nie wiadomo, kto lub co znajduje się w czwartej. Nie da się jej otworzyć.

Elena i Alaric przygotowują obiad, kiedy do domu wpada Jeremy. Elena czekała na niego z rodzicielską rozmową (Jeremiego zwolnili z pracy i opuścił się w nauce) jednak ten oznajmia, że wpadł tylko na chwilę i zaraz wraca do Taylora. Wiadomość o ich nagłej przyjaźni nie cieszy Eleny, przez co kłóci się Jeremym. A on, żeby zrobić siostrze na złość, zaprasza Lockwooda do domu. Alaric pyta chłopaka hybrydę, czym różni się zwykłe zauroczenie od jego stosunku do swojego twórcy. Odpowiedź jest dosyć przerażająca, ponieważ dowiadujemy się, że Tyler wyrwałby sobie serce jeśli Klaus by mu kazał. Wystarczy chwila nieuwagi Eleny i Alarica, a po Tylerze nie ma już śladu, natomiat Jeremy stoi na środku ulicy przed domem i czeka, aż przejedzie go auto. W ostatniej chwili ratuje go Alaric. Okazuje się, że brat Eleny został zauroczony przez swojego nowego przyjaciela. 

Panna Gilbert niedługo później dostaje telefon od Klausa. Plan jest prosty. On odzyskuje trumny, nikt nie ginie. Trumien nie ma, wszyscy dookoła Eleny giną. Tak więc dziewczyna czym prędzej wybiera się do Stefana i błaga go, żeby oddał trumny, bo inaczej Jeremy umrze. Stefan odpowiada, że to nie jego problem, za co dostaje pięknego liścia w swoją wampirzą buźkę. Jeśli chodzi o Jeremiego, to chłopak nie będzie miał spokoju przez cały odcinek. Zdąży jeszcze odrąbać głowę wampirowi-wysłannikowi Klausa, a w międzyczasie wyrzucić swojej siostrze i Alaricowi, że ta cała sytuacja jest kompletnie bez sensu i jedynym wyjściem jest wyjechanie z przeklętego Mystic Falls i ułożenie sobie życia gdzie indziej. Dobrze gada, polać mu!

Ale niee, lepiej siedzieć w miejscowości pełnej wampirów, wilkołaków, czarownic i strach się bać czego jeszcze, gdzie jakimś cudem wszyscy chcą zabić Elenę. Dlatego Jeremy zostaje odesłany do dalekiej rodziny, a Gilbertówna oczywiście zostaje w mieście czekając niewiadomo na co. Na pewno nie był to namiętny pocałunek z Damonem, bo nawet po nim nie spakowała waliz. Taak, panie i panowie. Najbardziej oczekiwany pocałunek Wampirzych Dzienników wreszcie się ziścił! Miliony nastolatek na całym świecie pewnie jeszcze do siebie nie doszło!

Cancelled, pt 2 - Sirens UK


Zakładając, że "Kitchen Confidential" było pierwszą odsłoną mojej małej serii o anulowanych, bądź wstrzymanych, serialach, to "Sirens" będzie numerem dwa. Będzie serialem, który zdążyłyśmy polubić i z którym musiałyśmy rozstać się zbyt wcześnie.

Standardowo, sezon liczył sobie sześć odcinków. Zaczęło się od "Up, Horny, Down", w którym główni bohaterowie zostają odesłanie na spotkanie z terapeutką po nieskutecznej akcji ratowniczej i wykonanym przez jednego z nich masażu na otwartym sercu. Panowie, co się potem okaże charakterystyczne dla nich, wolą swoje własne rozwiązania. Pouczają nowego sanitariusza na temat cyklu, który zdarza się po takim przypadku - poprawa humoru, wzmożone napięcie seksualne, depresja. I wszystko to ma miejsce, bo przytrafia się to nawet nowemu. Nie jest to jedyny motyw, z którym muszą, a raczej wolą, poradzić sobie sami. Jesteśmy świadkami, jak Rachid, nowy w grupie, znajduje swojego pierwszego trupa i jak musi dać sobie radę z tym przeżyciem. I, co ważniejsze, jak słabo mu to wychodzi.

Ale wiadomo, nie tylko o zawałach serca, samobójstwach i rozbitych kolanach tu mowa. Każdy z bohaterów ma swoje osobiste rozterki. Czy to w sprawach zarówno damsko jak i męsko-męskich, problemy z szefem i wyżej wymienioną terapeutką, czy też przez brak kontaktu z ojcem. I problemy ich wszystkich naprawdę chce się oglądać. Szczególnie, że przebywając tyle we trójkę, są w stanie i chcą sobie nawzajem pomagać, choćby nawet w lekko opryskliwy sposób.

Kiedy przypominam sobie inne seriale o służbach publicznych jako takich (straż pożarna także), to niewiele chyba jest takich, w których pokazują, jak ratownicy medyczni robią sobie jaja z przerażonego upalonego nastolatka, albo jak urządzają zawody w tym, kto dłużej utrzyma się na deskorolce w jadącej karetce. Zwykle chodzi w takich serialach o poważne sprawy i bohaterskie akcje, z trzęsieniem ziemi włącznie. A tu okazuje się nagle, że ekipa ratowników medycznych ma częściej do czynienia z pijanymi ludźmi, którzy porozbijali sobie łby, wychodząc z klubu albo z bezdomnymi, którzy stracili po pijaku przytomność pod budynkiem użyteczności publicznej. I niewiele pozostaje ze szlachetności ratowania życia.

Ten, kto oglądał, niech się nie boi - licencja na Stany Zjednoczone została wykupiona przed premierą oryginału. Albo niech się boi - jeśli oglądał ich wersję "Being Human".

Modern Family 3x11: Lifetime Supply


Co jest lepsze od Phila, próbującego zrobić dobre wrażenie na swoim teściu? Phil dramatyzujący z powodu telefonu od lekarza. Jeśli jeszcze dorzucimy do tego kolumbijski omen śmierci w postaci czarnej myszy, mamy najlepszy motyw odcinka.

Przyznaję, że kiedy obejrzałam sobie raz jeszcze odcinek świąteczny, pokrzykiwania Glorii w stylu "el diablo!" wydawały mi się trochę przesadzone, jednak dzisiejszy motyw ze schodami na łące i czarną myszą był bardzo dobry. Wiarygodny w swojej niewiarygodności, że tak powiem. Przeżywała to tak, jak należy i w należyty sposób zarażała tym innych, najbardziej podatnych. Również w poprzednim odcinku Mitchell i Alex mieli wspólne zadanie, związane z choinką. Wtedy właśnie zdali sobie sprawę, jak bardzo podobne mają charaktery. Teraz Mitchell zdał sobie sprawę, że może dzielenie problemów i reakcji na nie z czternastoletnią dziewczyną nie świadczy o nim najlepiej. Ale dobrze wiedzieć, że w tej rodzinie nie tylko Cameron potrafi dramatyzować. Z tą różnicą, że Mitchell robi to w inny sposób. Pritchettowy!

Lubię gościnne występy Benjamina Bratta, bo dobrze wypada jako "tata od święta". Dzięki niemu Jay wychodzi poza swoją zdystansowaną, pełną zgryźliwości bańkę i zaczyna się denerwować bardziej, niż chciałby to kiedykolwiek przyznać. Wiadomo, jedyną osobą, która cieszy się z przyjazdu ojca jest Manny. Gloria nadal pamięta, jaki był podczas małżeństwa (działa to też w drugą stronę, jak zauważyłam), a Jay wolałby, żeby Manny czerpał wzorce z kogo innego. Temu akurat się specjalnie nie dziwię.
Swoją drogą, kiedy myślę o związku Manny i Jay, przypomina mi się dylemat Pritchetta przy wyjeździe do Las Vegas. Chciałby spędzić czas sam na sam z żoną, ale też lubi pocierać głowę Manny'ego na szczęście podczas gry w kasynie. To tak abstrahując od jego troski i przywiązania do chłopaka.

"Modern Family" nadal świetnie trzyma pozom. Ty Burrell udowadnia znowu, że zeszłoroczna Emmy była w pełni zasłużona, podobnie, jak nominacje dla innych.

 Mam tylko nadzieję, że ktoś kupi Philowi więcej maszynek do golenia, żeby biedak nie musiał już drżeć o swoje życie. Nie wiedziałam też, że Dunhpy grają w quidditcha. ;)

czwartek, 5 stycznia 2012

Pretty Little Liars 2x14


Kłamczuchy powróciły po długiej przerwie. Wszystkie pannice zbierają śmieci w pomarańczowych strojach. Są bardzo sfrustrowane i spięte, przez co coraz częściej się kłócą. Emily staje się najsłabszym ogniwem grupy, nie rozmawia z dziewczynami, a kiedy mijają się na szkolnym korytarzu obdarzają się piorunującymi spojrzeniami. W końcu wyładowuje napięcie wdając się w bójkę ze Spencer. Koniec wielkiej przyjaźni?

Bynajmniej! Dziewuchy uknuły sprytny plan, na który nabrali się wszyscy- od szkolnych znajomych, przez rodziców do A. Tak więc Emily nie musi długo czekać na znak od A., który chce się spotkać i pójść na układ- Ems daje Ej pudełko Alison, w którym podobno znajduje się coś ważnego, a tajemnicza postać daje spokój naszej ulubionej lesbijce. Kolejnej rzeczy której nie wie, mogłoby się zdawać wszechwiedzący A., jest fakt, że w pudełku nie ma kompletnie nic, a całe spotkanie to zasadzka. 

W międzyczasie Ezra postanawia wyznać rodzicom Arii jego prawdziwe intencje wobec ich córki. Rodzice są szczęśliwi ze swojego nowego zięcia i błogosławią związek.
Żartowaaaałam. Są oburzeni, karzą Ezrze się wynosić no i trzymać od Arii jak najdalej.
Caleb wrócił do Rosewood, co nie cieszy specjalnie Lucasa. Nie myślcie jednak, że u Hanny wszystko w porządku. Ojciec, zatroskany jej ostatnim zachowaniem postanawia się przeprowadzić ze swoją nową rodziną do miasteczka kłamczuch. To oznacza, że jej zdzirowata przybrana siostra zostanie jej zdzirowatą koleżanką z ławki. Oj, będzie się działo! 

Powróćmy do planu złapania A.. Oczywiście wszystko idzie nie tak, jak powinno, A. udaje się zbiec. Jednak możemy być już prawie pewni, że to chłopak. Podczas ucieczki zostaje potrącony przez Hannę (karma!), kiedy podnosi się z ziemi i ucieka nie zauważa, że zostawił telefon. Orientuje się dopiero przy swoim aucie, ze wściekłości rozbija boczne lusterko. Sherlockiem to ja nie jestem, ale sugeruję uważnie obserwować w kolejnym odcinku, kto będzie kulał i czyje auto będzie uszkodzone. Mam dziwne wrażenie, że to Lucasa będzie bolała noga...

środa, 4 stycznia 2012

How I Met Your Mother 7x13: Tailgate


Nowy Rok to nowe odcinki ulubionych produkcji, w tym mojego czarnego konia - "How I Met Your Mother". Chociaż mało co przebije odcinek z Robin jako narratorem (narratorką?) i tu żarty lekko oklapły, to nadal uważam, że warto było oglądnąć.

Sylwestrowa noc to dla Robin kolejna porcja stresu, dla Lily i Marshalla kolejna lekcja cierpliwości i zrozumienia siebie nawzajem, a dla Teda kolejne "chciałem dobrze i ambitnie, wyszło jak zawsze". W tym, oczywiście, towarzyszy mu Barney, który ma dodatkowo drugi priorytet - przelecieć kogo się da!

To jeden z takich seriali, który świetnie sobie radzi z retrospekcjami. Często nawet cały odcinek opiera się na minionych wydarzeniach i, tak jak tutaj, nie ma w tym najmniejszego zgrzytu. Wszystko do siebie pasuje i przeplata w odpowiednim tempie. Nawet przerywanie opowieści jest pokazane, kiedy Robin trzykrotnie łomocze do drzwi, bo jakiś facet zagaduje Marshalla o hamburgera. Tym razem wspominki odbywają się na cmentarzu, gdzie Marshall próbuje spędzić trochę czasu ze swoim zmarłym ojcem. Przy piwie, grillu i meczu footballu amerykańskiego, zakłócanego nie tylko przez żałobników z odbywającego się pogrzebu, ale też przez pozostałych braci Eriksen.

Muszę chyba przetasować listę ulubionych charakterów. Na pierwszym miejscu nadal remis, Marshmallow i Lilypad, na drugie miejsce po ostatnim odcinku wskoczyła Robin, którą wcześniej specjalnie się nie przejmowałam. Trzecie miejsce rezerwuję dla Teda, bo chociaż jest nudziarzem, to nie wkurza mnie tak, jak Barney Stinson. Najlepszy Garnitur w Nowym Jorku już pod koniec poprzedniego sezonu wydawał mi się za bardzo na siłę. Wtrącanie wszędzie "przelecę mnóstwo pijanych lasek", jakby zacięła mu się płyta, szarpie moje nerwy szybciej, niż Lily irytowało czytanie na głos "Tajemniczych historii" nienarodzonemu dziecku. Nawet całkiem zgrabnej piosenki o wymarzonym barze, Puzzles, nie ominął, dodając dodatkowo, że zdarzy się to w pokoju Teda. Jeśli można doświadczyć zmęczenia materiałem, to takim materiałem jest pan Stinson. Zaraz obok Hanka Moody'ego i doktora House'a.

Jak każdy odcinek, który ma w sobie coś specjalnego, traktuje o Świętach czy właśnie Sylwestrze i Nowym Roku, ten także ma jakiś morał na koniec. Mówi, że wszyscy możemy zacząć z nową kartą 1 stycznia. Dawno niewidziany ojciec, czy ambitna dziennikarka bez możliwości awansu. Mówi też, że po pijaku ludzie rozmawiają o życiu, filozofii i literaturze, na przykładzie "Ulisessa" Jamesa Joyce'a, kiedy na trzeźwo zdarza im się częściej rzucać głupie żarty i gadać o seksie.

Bag of Bones, pt. 2


To będzie krótki ciąg dalszy, bo stało się tak, jak przewidywałam. Druga część adaptacji powieści Kinga nie przyniosła nic, co mogłoby mnie zaskoczyć, przestraszyć albo wzruszyć. Nie dlatego, że czytałam wcześniej książkę. Wszystko po prostu było mocno przewidywalne i jako takie przedstawione.
Czy duchy w domku letniskowym będą walczyć ze sobą, a Jo będzie chciała w każdy możliwy sposób obronić swojego męża? Tak. Czy ludzie w miasteczku, skrywają mroczne i złowrogie sekrety? Oczywiście, to w końcu King. Czy za klątwę odpowiedzialna jest jedyna czarnoskóra kobieta w całej mini-serii? Nie inaczej. Czy po bardzo rozczarowującym finale i rozprawieniu się z duchem Sary, Mike będzie musiał wrócić do domu, gdzie zostawił Kyrę samą, i zmierzyć się z zasuszoną wariatką, chowającą się za drzwiami? Bingo!

Brakowało mi cały czas bliskości między Noonanem, a Kyrą. Brakowało chemii między nim, a Mattie. W jednej chwili spotyka je na ulicy, w następnej już jest prawie członkiem rodziny, czyta małej bajki na dobranoc, a Mattie bez problemu pokazuje mu fartuszek "kiss the cook". Tylko gdzie jest to, co powinno ich połączyć? Gdzie ten kontakt, jakieś więzi, choćby pięć minut zabawy z dziewczynką? Odbija się to także na scenach w finale - od wieczornej wizyty Mike'a w domu Mattie, aż po ostatni akt bohaterstwa w łazience domku letniskowego. No i na samym końcu, kiedy Mike i Kyra zostają razem. On, wolny od klątwy, może zaopiekować się dzieckiem, którego tak bardzo z Jo pragnęli, ona ma znowu rodzinę i kogoś kto się nią zajmie. Tylko dlaczego nie czuć ich niby głębokiej więzi, a raczej coś jakby niezręczność sytuacji?
Chciałabym napisać coś o innych bohaterach, ale nie było ich zbyt wielu, a jeśli już, to mieli umiarkowaną rolę, zwykle ekspozycyjną. Nawet Max Devore nie wydawał się tak straszny, jak powinien być. O jego młodocianej wersji (jak i o innych postaciach z tego okresu) wolę nie wspominać. Kojarzył mi się z młodym Malfoy'em i czekałam tylko na hasło "mój ojciec o tym usłyszy".

Znalazłam jeden plus - Pierce Brosnan. Nie mówię, że zagrał świetnie, czy nawet bardzo dobrze. Wrażenia swoją grą aktorską na mnie nie zrobił. Ale teraz to właśnie jego będę sobie wyobrażać czytając następną powieść Kinga z typowym dla niego bohaterem - pisarzem w średnim wieku z problemem emocjonalnym/alkoholowym/twórczym. Do tej pory byli to dla mnie mężczyźni bez twarzy.

Jeśli mam podsumować - Kinga można czytać, nad oglądaniem (szczególnie jakiejś mini-serii) trzeba się dwa razy zastanowić.

wtorek, 3 stycznia 2012

Brainy is the new sexi! czyli Sherlock powraca


Długo trzeba było czekać na drugi sezon Sherlocka. Ale było warto! Najsłynniejszy detektyw świata powrócił z impetem. Zdążył przez te półtorej godziny paradować nago po Pałacu Buckingham, całkiem ładnie pobić kilku panów, być jak zawsze niemiłym dla Molly, obrazić kilka razy Watsona i poznać kobietę, która nie pozostanie mu obojętna... 

Ale od początku- A Scandal in Belgravia jest adaptacją jednego z opowiadań o Sherlocku, A Scandal in Bohemia. Sherlock i Watson dostają zlecenie, coby odnaleźć panią Irenę Adler (która swoją drogą w opowiadaniu jest Polką). Irena posiada na swoim telefonie zdjęcia, które nie powinny ujrzeć światła dziennego - chyba, że ktoś chce zrujnować jakiemuś politykowi karierę. Sherlock czym prędzej zmierza do domu rozkoszy, w którym pani Adler pracuje. Myśli, że zaskoczy kobietę, jednak ta już go oczekuje. Na dodatek okazuje się nie być typowym przestępcą - jest bardzo przebiegła. Wita Holmesa nagusieńka, przez co detektyw nie może wydedukować niczego na jej temat. Bardzo to go irytuje. Irena bezczelnie z nim flirtuje, co jeszcze bardziej zbija go z tropu. 

Sherlock jednak wygrywa tę potyczkę i w momencie, kiedy wreszcie dowiaduje się, gdzie jest schowany telefon do pokoju wpadają inni panowie, z bronią, którym też zależy na telefonie Ireny. Okazuje się, że pani do towarzystwa jest też świetna w walce wręcz. Wspólnie spuszczają lanie uzbrojonym panom. 
Adlerowa przez cały odcinek nie daje spokoju Holmesowi, wysyłając mu mniej lub bardziej sprośne smsy, na co on wydaje się być nieczuły. W międzyczasie przy Baker Street panowie urządzają Wigilię, na którą wpada Lestrade, wystrojona Molly i nowa dziewczyna Watsona (Oona Chaplin, którą już niedługo zobaczymy w Grze o Tron). Holmes obraża wszystkich po kolei, najbardziej obrywa się biednej Molly, zakochanej bez pamięci w detektywie. "Sielankę" przerywa wiadomość o znalezieniu ciała Ireny, Sherlock wyrsza niezwłocznie do kostnicy żeby rozpoznać zwłoki. Jest pewny, że to ona, bardzo przeżywa jej śmierć. Czyżby Sherlock się zakochał? 

Poziomem w ogóle nie ustępuje sezonowi pierwszemu, jak zawsze mamy do czynienia ze zobrazowaniem skomplikowanego myślenia Sherlocka, smsami czy wiadomościami które jakby żyją własnym życiem na ekranie (scena w której Moriarty zdmuchuje sms- cudo!) i masą odwołań do książki. Holmes grający na skrzypcach, palący papierosa (a tak długo wytrzymał z plastrami nikotynowymi) i najlepsze- duet Sherlock/ Watson uciekając przed paparazzi (!) zakładają swoje charakterystyczne czapki. 

A wiedzieliście, że blog Watsona istnieje naprawdę? Tak samo jak strona Sherlocka! Proszę bardzo :)
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...