środa, 4 stycznia 2012

Bag of Bones, pt. 2


To będzie krótki ciąg dalszy, bo stało się tak, jak przewidywałam. Druga część adaptacji powieści Kinga nie przyniosła nic, co mogłoby mnie zaskoczyć, przestraszyć albo wzruszyć. Nie dlatego, że czytałam wcześniej książkę. Wszystko po prostu było mocno przewidywalne i jako takie przedstawione.
Czy duchy w domku letniskowym będą walczyć ze sobą, a Jo będzie chciała w każdy możliwy sposób obronić swojego męża? Tak. Czy ludzie w miasteczku, skrywają mroczne i złowrogie sekrety? Oczywiście, to w końcu King. Czy za klątwę odpowiedzialna jest jedyna czarnoskóra kobieta w całej mini-serii? Nie inaczej. Czy po bardzo rozczarowującym finale i rozprawieniu się z duchem Sary, Mike będzie musiał wrócić do domu, gdzie zostawił Kyrę samą, i zmierzyć się z zasuszoną wariatką, chowającą się za drzwiami? Bingo!

Brakowało mi cały czas bliskości między Noonanem, a Kyrą. Brakowało chemii między nim, a Mattie. W jednej chwili spotyka je na ulicy, w następnej już jest prawie członkiem rodziny, czyta małej bajki na dobranoc, a Mattie bez problemu pokazuje mu fartuszek "kiss the cook". Tylko gdzie jest to, co powinno ich połączyć? Gdzie ten kontakt, jakieś więzi, choćby pięć minut zabawy z dziewczynką? Odbija się to także na scenach w finale - od wieczornej wizyty Mike'a w domu Mattie, aż po ostatni akt bohaterstwa w łazience domku letniskowego. No i na samym końcu, kiedy Mike i Kyra zostają razem. On, wolny od klątwy, może zaopiekować się dzieckiem, którego tak bardzo z Jo pragnęli, ona ma znowu rodzinę i kogoś kto się nią zajmie. Tylko dlaczego nie czuć ich niby głębokiej więzi, a raczej coś jakby niezręczność sytuacji?
Chciałabym napisać coś o innych bohaterach, ale nie było ich zbyt wielu, a jeśli już, to mieli umiarkowaną rolę, zwykle ekspozycyjną. Nawet Max Devore nie wydawał się tak straszny, jak powinien być. O jego młodocianej wersji (jak i o innych postaciach z tego okresu) wolę nie wspominać. Kojarzył mi się z młodym Malfoy'em i czekałam tylko na hasło "mój ojciec o tym usłyszy".

Znalazłam jeden plus - Pierce Brosnan. Nie mówię, że zagrał świetnie, czy nawet bardzo dobrze. Wrażenia swoją grą aktorską na mnie nie zrobił. Ale teraz to właśnie jego będę sobie wyobrażać czytając następną powieść Kinga z typowym dla niego bohaterem - pisarzem w średnim wieku z problemem emocjonalnym/alkoholowym/twórczym. Do tej pory byli to dla mnie mężczyźni bez twarzy.

Jeśli mam podsumować - Kinga można czytać, nad oglądaniem (szczególnie jakiejś mini-serii) trzeba się dwa razy zastanowić.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...