wtorek, 21 maja 2013

2 Broke Girls and the Window of Opportunity


Dwie spłukane dziewczyny odrobinę mnie zaskoczyły.

Może nie od razu poprawą poziomu humoru, ale faktem, że po spotkaniu z Marthą Stewart w finale poprzedniego sezonu nie było dziewczynom wcale tak kolorowo, jak sobie wymarzyły.  Oczywiście - pomijając całkiem niezłe warunki mieszkaniowe, stałą pracę, masę pomagających im ludzi - znów zostały "spłukane" gdy ich sklepik z muffinkami stał się nierentowny.

Zastanawiam się czy to nie stanie się standardowym motywem - nowy sezon to początek nowego biznesu, stworzonego dzięki pomocy "dobrej wróżki" - wcześniej Sophie, a Han w nowych odcinkach, bo jest właścicielem zagraconego pokoju, na który dziewczyny ostrzą sobie teraz pazury. I kiedy słabo radzący sobie sklep upadnie, wrócą do stałej pracy, gdzie będą się obijać, obrażać klientów i śmiać ze swojego szefa i współpracowników. A potem powtórki z rozrywki, dopóki będzie producent z pieniędzmi, a stacja będzie chciała serial emitować.

A w międzyczasie nadal będą raczyć nas humorem spod znaku chorób wenerycznych, półnagiego ukraińskiego kucharza, nielegalnych używek i patologicznego dzieciństwa. Dorzucą do tego też niezręczne motywy z nowymi (lub starymi) love-interests. W końcu Candy Andy wykruszył się, wbrew moim oczekiwaniom, dość szybko. I to wszystko miksowane będzie z kilkoma gościnnymi występami oraz nie do końca przekonującymi popisami Kat i Beth (mam wrażenie jakby czasami nie starały się zbyt mocno).

To już oficjalne: Caroline trafiła na listę najbardziej irytujących bohaterek sit-comów. Jej dwuletnie już narzekanie na zaniżone warunki życia, obsesja na punkcie "biznesu życia", wsadzanie nosa w nieswoje sprawy (co, jak wiemy, zawsze wychodzi wszystkim na dobre), a nawet jej głos i sposób poruszania - wszystko to sprawia, że ma się ochotę zrobić jej krzywdę, szczególnie jeśli jeszcze raz wypowie "cupcake business". Zasługuje na to, by wsadzić ją wraz z Sheldonem Cooperem do jednej kapsuły ratunkowej i wystrzelić na Księżyc.

Napisałam w poprzedniej notce o 2BG, że dzięki sprawie z Marthą S. jest materiał na kolejne sezony, ale nie chciałabym żeby był to ten sam materiał na wszystkie sezony. Chyba jednak lubię ten serial, ale dlaczego? Nieważne, przestałam już się zastanawiać.

poniedziałek, 20 maja 2013

Gra o tron 3x08: Second Sons


Pewne rzeczy nie zmienią się w tym serialu. Jak na przykład to, że nienawidzimy Joffrey'a przez każdą sekundę, w której widzimy go na ekranie. Nastoletni król zawsze potrafi zaskarbić sobie sympatię swoich poddanych, nieważne czego nauczy go narzeczona. Czasami rzuca poważnymi groźbami, a czasami drobnym gestem ośmiesza wuja przed całym dworem - "czarujący" jak zwykle, w dużej mierze dzieki Cersei, która też w ciekawy sposób pokazała swoje prawdziwe kolory. A za plecami Joffa coraz większa grupa ludzi, którzy w każdej chwili próbują go utemperować.

Niesamowite skrępowanie w Królewskiej Przystani było wyczuwalne w każdej scenie - między przerażoną Sansą a Tyrionem, między nim a Shae, a także między rodzeństwem Tyrellów i królową regentką. Nawet goście weselni sprawiają wrażenie, jakby w ogóle nie chcieli uczestniczyć w tej szopce. Wszystko to było jednak świetnie zaprezentowane, a napięcie całkiem sprawnie dawkowane - cisza panująca w sepcie podczas marszu panny młodej w ramiona męża potęgowała dziwną atmosferę. Sophie Turner musi jeszcze dużo się nauczyć by grać lepiej, ale cała gama niesamowitych aktorów nadrabia wątek za nią - z jej panem mężem oraz teściem na czele.

Nie zmienia się epatowanie seksem w bardzo dziwnych i nie zawsze odpowiednich scenach. Najwyraźniej ktoś postanowił wykorzystać fakt, że wymieniono dziesięcioletniego chłopca z książki na Chrisa ze "Skins". Po co Melisandre wspominała o psującym mięso strachu jagnięcia skoro przywiązaniem chłopaka do łóżka osiągnęła zupełnie inny efekt? I tak, magia krwi jest niezmiernie ciekawa, szczególnie przy scenie z pijawkami i ogniem, ale niesmak po kolejnym rytualnym stosunku pozostaje. Jeśli tak za każdym razem wyglądają czary Melisandre, to strach pytać czy w taki sam sposób działa Thoros z Myr.

Niemniej jednak, wątek na Smoczej Skale w końcu pokazał takiego Stannisa na jakiego czekaliśmy - sprawiedliwego i konsekwentnego w swoich wyrokach, działającego z obowiązku względem królestwa. Cieszy mnie też, że znowu będziemy oglądać Davosa, najbardziej zaufanego człowieka króla, oraz że uwzględniono jego naukę czytania ("Visenya rode Vha..ag..arr... eh, fuck me..."). To na pewno przyda się w przyszłości.

Za każdym razem, gdy pojawia się w serialu nowa postać, cieszę się niezmiernie, że książkowa fantazja George'a Martina na temat jego wyglądu, została zredukowana. Rycerze Westeros nie mają powiewających na wietrze niepraktycznych grzyw, Tyrionowi oszczędzono nos (podejrzewam, że oszczędność na efektach komputerowych a'la lord Voldemort miała tu duże znaczenie), kobiety w Qarth zasłaniają materiałem sukni obie piersi, a sprzedawcy niewolników nie stylizują włosów na podobieństwo ptasich skrzydeł czy rogów. A teraz pojawił się nowy bohater, arogancki Daario Naharis, który najpewniej szybko zdobędzie popularność - szczególnie wśród damskiej części publiczności. Brak obecnych w książce: złotego zęba, niebieskich włosów i idiotycznej kolorowej brody (uformowanej w kształt trójzęba) to wielki plus. Broń o rękojeściach w kształcie nierządnic wystarczy jako znak rozpoznawczy, tym bardziej, że ich właściciel jest ekspertem w posługiwaniu się nimi. To kolejna bardzo charakterystyczna broń w serialu, ale nie tylko nią w tym docinku sprawnie się posłużono.

Obawiałam się trochę, że Samwell będzie kolejnym wątkiem pobocznym, obcinanym by zrobić miejsce dla dodatkowych scen cycków i gołych męskich pośladków. Tu, na całe szczęście, pomyliłam się, bo to właśnie dzięki Samowi ostatnie minuty były jednymi z lepszym momentów epizodu. Tarly miał w końcu możliwość pokazać, że stać go na odważne gesty w chwili niebezpieczeństwa. Sztylet ze smoczego szkła w końcu się przydał i dodatkowo okazał się skuteczną bronią na Innych. Co więcej, wydaje mi się, ze spotkał się z tym samym Białym Wędrowcem, którego widział przy Pięści Pierwszych Ludzi. Bo nie wydaje mi się, żeby Inni wyglądali jak armia brodatych klonów.

A teraz czekanie. Na szybsze tempo, nieuchronnie zbliżające nas do finału. Na więcej scen między Aryą i Ogarem (Rory McCann dopiero teraz ma okazję by pokazać, że jego wybór na młodszego Clegane'a był strzałem w dziesiątkę), na zdobycie Yunkai przez armię Daenerys. Być może na Zimnorękiego? No i na wesele Edmure'a Tully.

niedziela, 19 maja 2013

No more Twinkies: Zombieland, pilot


Natknęłam się dzisiaj na informację, że serialowa wersja dalszej historii bohaterów "Zombieland", została anulowana po słabym odbiorze pilota. Zaintrygowana musiałam - oczywiście! - sprawdzić, czy ktoś, tak jak w przypadku "Mockingbird Lane", się nie pomylił. Okazało się jednak, że widzowie mieli rację i stało się to jasne już po pierwszych kilku minutach.

Zamiast boczyć się teraz na negatywną reakcję fanów, Rhett Reese - scenarzysta i producent (zarówno filmu, jak i serialu), powinien dwa razy przemyśleć rozpisanie tej historii. Bo jeśli musisz zastąpić Woody'ego Harrelsona facetem, którego filmografia opiera się głównie na rolach anonimowych policjantów, żołnierzy i członków gangu, to w ogóle powinieneś zrezygnować z pomysłu umieszczenia Tallahassee w serialu. Podobnie sprawa ma się z pozostałą trójką bohaterów - Columbus, Wichita i Little Rock. Podejrzewam, że pilot miałby o wiele lepsze przyjęcie, gdyby postawiono na grupę zupełnie nowych i oryginalnych postaci, umieszczonych w tym samym uniwersum. Nie byłoby problemem nawiązanie w późniejszych odcinkach do kwartetu z filmu kinowego, a zamiast zaprezentowanego nam w pilocie lenistwa moglibyśmy dostać kolejne ciekawe persony. Z bonusową możliwością dodania ich do grupy ulubionych postaci serialowych lub do listy największych twardzieli dobijających zombie (gdzie pozycja numer 1. należy do Daryla Dixona, oczywiście).

Wciskanie w słaby scenariusz motywów z filmu nie pomogło najwyraźniej, ale rozumiem, że miało pomóc w rozpoznaniu historii, skoro reprezentowały ją zupełnie nieznane twarze. Recytowanie zasad przeżycia przez serialowego Columbusa (przy którym Jesse Eisenberg jest jak John Rambo) wydawało się wymuszone, sielanka w Ikei czy podczas pokazu fajerwerków nie robiły miłego wrażenia, jeśli miało je się zestawić w ramach kontrastu z kiepskimi scenami z kiepskimi zombie. Scena otwierająca ciągnęła się w nieskończoność, ale za to w błyskawicznym tempie straciła wartość komediową. Podobnie sprawa miała się z licznikiem słowa na "w", a wulgarny język używany był chyba tylko dlatego, żeby ktoś oburzył się, że nastoletnia dziewczynka mówi "fuck". Motyw przewodni z odnajdywaniem innych ocalałych od początku był idiotyczny i leniwie zrealizowany (skoro całą robotę odpowiadała babka w call-center), a powtarzanie trzy razy tego samego schematu nie pomagało. 

Jeśli dołożyć do tego jeszcze tanią charakteryzację, jeszcze tańsze efekty specjalne, niedociągnięcia (kto zapala teraz te wszystkie światła w Los Angeles?) i błędy logiczne, to przestaję się dziwić, że projekt okazał się porażką. Lepiej cierpliwie czekać na sequel filmu, zamiast rozmieniać się na drobne.

wtorek, 14 maja 2013

Gra o tron 3x07: The Bear and the Maiden Fair


Oglądając kolejne odcinki "Gry o tron"cieszę się, że nie było w książce rozdziałów z perspektywy Robba, czy w ogóle żadnego z królów. Inaczej odkrylibyśmy, z niejaką przykrością, że Młody Wilk najchętniej komentowałby tyłki wszystkich napotykanych panienek oraz łóżkowe podboje, żłopiąc piwo z Theonem Greyjoy'em.

Od początku motyw z Talisą wydał mi się nierealny i wepchnięty na siłę. Zupełnie obca i bezstronna, egzotyczna i pewna siebie kobieta z wykształceniem i doświadczeniem medycznym, nagle pojawia się na polu bitwy i swój czar kieruje na młodego króla. A teraz sprawia wrażenie naiwnej i nierozeznanej w mapach i kierunkach świata, a teraz ten sam król bez problemu zdradza jej swoją strategię, trzyma mapy i pisma przy niej i nie ma zupełnie za złe, że w jego obecności pisze listy w nieznanym dla niego języku - rzekomo do matki. Czy coś w tym obrazku mówi wam "szpieg"? Bo mi odrobinę.

W okolicach Muru panuje duży ruch. Szkoda tylko, że tak rzadko odwiedzamy Brana i kompanię. Najwyraźniej tempo serialu warte jest ominięcia krajobrazów, kolejnych scen skórowania królików i zbierania drewna na opał, ale robione jest to kosztem snów Brana, podczas których wchodzi w umysł Laty. Wiedza o darze Jojena też jest znikoma. Chciałabym też zobaczyć więcej dobrze zagranych scen - takich jak historia Oshy. Ta grupa głównych bohaterów została odsunięta na bok, ale zostają inni w tych okolicach - ci pozornie najważniejsi. Jon Snow może być głównym bohaterem swojego wątku, to rudowłosa Ygritte (po raz kolejny) skradła mu zainteresowanie i sympatię publiczności. Okazało się też, nie po raz pierwszy zresztą, że ta dzika dziewczyna ma jaja i rozum większe niż Jon. A on staje się coraz częściej tylko wymówką, dzięki której możemy oglądać ciekawe wydarzenia i postacie tak interesujące jak Ygritte, zmiennoskóry Orell, Mance Ryder czy Tormund Mąż Niedźwiedzic.

Daenerys natomiast kontynuuje swą drogę wokół Zatoki Niewolniczej, zdobywając lub oblegając kolejne miasta, przyjmując posłów i, niby od niechcenia, sprawiać by popuszczali ze strachu po nogach. Scena karmienia smoków była naprawdę miła dla oka - zarówno ze względu na stronę techniczną, jak i przeznaczenie samego gestu. Oto królowa karmiła jedyne na świecie smoki, które na jej rozkaz mogą zmienić w budyń ludzi jej nieprzychylnych. Kiedy one walczyły ze sobą w powietrzu o kawałek mięsa, ona nawet nie mrugnęła! To powinno sprawić, by każdy poseł poczuł się słabo.To dobrze, że Dany stała się silnym charakterem, ale brakuje mi trochę jej słabości, chciałabym zobaczyć, że nadal jest z krwi i kości człowiekiem - ma słabe punkty, potrzebuje bliskości czy intymności, a nie jest tylko "Zrodzoną z Burzy, Matką Smoków i Niespaloną". Nie chcę czekać aż pojawi się Daario Naharis, by dopiero wtedy Dany poczuła, że ma miękko w kolanach.

A skoro już padło imię Theona w tym tekście...

Specjalnie nie pisałam nic o najmłodszym Greyjoy'u tydzień temu. Chciałam teraz napisać o sprytnej intrydze w postaci fałszywej ucieczki. O tym, że nie mogli wybrać lepiej do roli Ramsay'a, niż Iwan Rheon, bo to utalentowany aktor, który sprawdził się bardzo dobrze w "Misfits". Że jego wielkie niebieskie oczy sprawiają, że Ramsay Snow wygląda niemal uroczo - oczywiście jeśli nie obdziera kogoś ze skóry. Że podziwiam Alfiego Allena za poświęcenie w scenach na krzyżu - nie mogło to być wygodne. Że nie chciałabym być na miejscu "serialowców", którzy wszystkie sceny tortur na Theonie oglądają ze skrajnym zdziwieniem i zdezorientowaniem, bo mają pojęcia kim jest ten młody człowiek. Że ci sami "serialowcy" mają prawo współczuć Theonowi bardziej niż ludzie po lekturze książki, szczególnie po jego wzruszającym wyznaniu o przynależności i "prawdziwym ojcu". Że, o mój boże, gardzę tym bękartem bardziej niż Joffem.

Ale ktoś uznał, że po śmierci Ros szybko zatęsknimy za gołymi cyckami, więc nam to zrekompensowali dwiema dziewczątkami z Północy, które mogły być albo przerażonymi służkami, albo kolejnymi sadystkami z ekipy Chłopca z Trąbką. A to jak szybko Theonowi wyleciało z głowy niebezpieczeństwo, ból i desperacka chęć ucieczki, bo znowu dostał okazję, żeby "umoczyć" - wszystko sprawiło, że odechciało mi się rozpisywać na temat tego wątku.


Może to zbyt cyniczne podsumowanie tego odcinka? Były w nim przecież świetne momenty - dół z niedźwiedziem i duet Brienne/Jaime (ale oni tak zawsze), rozmowa lorda Tywina z aroganckim wnukiem czy Sandor Clegane łapiący sobie małą wilczycę oraz brak Varysa i Littlefingera, który liczę na plus, bo mogliśmy odetchnąć od nich trochę. I na dodatek te malutkie rzeczy, jak pożegnanie Królobójcy z lordem Boltonem, który u wszystkich "książkowców" musiał wywołać malutki spazm radości. Ale tak samo, jak małe rzeczy mogą sprawić, że scena czy postać wypadnie lepiej, tak samo mogą źle wpłynąć na całość (jak przypalony czosnek).

Dobre i złe (i głupie też) rzeczy były w tym odcinku, ale w porównaniu z drugą połową poprzedniego sezonu, to jest teraz świetnie. Czekam na następny epizod and let's just see what happens.

niedziela, 12 maja 2013

O jeny jakie śmieszne! Community



O dobry serial komediowy jest naprawdę bardzo ciężko. Ciężko o oryginalną fabułę i niecodziennych bohaterów. Kiedy widzę na plakatach reklamujących kolejny sitcom grupę przyjaciół śmiejących się nie wiadomo z czego i przytulających niewinnie, przewracam oczami. Bo czy już od razu nie wiem, o czym będzie ten serial? Banda trzydziestolatków przesiadująca ciągle w tym samym miejscu, pracująca albo mieszkająca razem i wciąż wymieniająca się życiowymi partnerami. 

Nie będę się upierać, że Community jest kompletnie oryginalnym i nowatorskim serialem, jednak twórcy postarali się o różnorodność bohaterów (zarówno wiekową, jak i rasową), co już daje ogromne pole do popisu. Jeżeli przymkniemy oko na fakt, że cały okres studiów nasi bohaterowie spędzają w jednym pokoju, można się naprawdę dobrze bawić.

Oto poznajemy Jeffa. Jeff to typowy amerykański dupek, który jeździ drogim autem, chodzi w drogich garniturach i ma fałszywą licencję prawniczą. Jego przekręt wychodzi na jaw, zostaje zwolniony z kancelarii i musi wrócić na studia. Trafia do Greendale, publicznego uniwersytetu gdzie uczęszczają naprawdę ciekawe osobowości. Już pierwszego dnia wypatruje piękną blondynkę, aby się do niej zbliżyć zakłada fikcyjne kółko hiszpańskiego. Ku jego niezadowoleniu pojawia się kilka osób które chcą się uczyć. Tak powstaje jedna z najzabawniejszych paczek wśród obecnych seriali. 

Twórcy Community uwielbiają bawić się konwencją. W każdym odcinku mamy masę odwołań do klasycznych filmów czy seriali. Dostajemy odcinek z kukiełkami kręcony metodą poklatkową, apokalipsę zombie na halloweenowej potańcówce, postapokaliptyczną wizję szkoły kiedy zwykła zabawa w paintball zmienia się o walkę do pierwszeństwa ustawienia sobie zajęć, odcinek w stylu noir kiedy paczka znajomych staje się szajką rządzącą szkołą, a wszystko dzięki smażonym kurczakom... humor jest oryginalny i porusza często dosyć drażliwe tematy. Od  tego jest Pierce (Chevy Chase), siedemdziesięcioletni student rasista, homofob, ksenofob coś jeszcze fob. Ciągle twierdzi że Abed nienawidzi Stanów i jest zamachowcem samobójcą i przez długi czas myślał, że Troy i Shirley są rodziną. Bo oboje są czarni. Zawsze mówi to, co myśli i zazwyczaj są to rzeczy obraźliwe. 

Grupę dopełnia Annie, typowa kujonka i dawna narkomanka. Jest słodka jak cukierek, co bardzo denerwuje Brittę która nie ustępuje jej urodą, ale jest wojującą feministką. W każdym odcinku ekipa ściera się ze sobą, żeby na końcu nauczyć się od siebie wyższych wartości. I bynajmniej serial nie zamienia się w ckliwe widowisko, a wciąż utrzymuje wysoki poziom dobrego humoru i zręcznej satyry (na przykład odcinek z nastolatkami wyśmiewającymi się z Britty i Jeffa i finalna bitwa na przedrzeźnianie). 

W serialu dosyć często pojawiają się znane komediowe twarze, takie jak Jack Black, Betty White, Drew Carey (jak on schudł!), Andy Dick czy znany z Kac Vegas Ken Jong, który w Community jest nauczycielem hiszpańskiego. Azjata uczący hiszpańskiego? Okazuje się, że fałszywe dyplomy w Stanach są bardzo popularne.



sobota, 11 maja 2013

Nowi zgryźliwi tetrycy? - Vicious


Gandalf i cesarz Klaudiusz mieszkają razem od przeszło pół wieku. Tworzą parę, chociaż ich najbliżsi nic na ten temat nie wiedzą. Pewnego dnia do ich drzwi puka Simon Bellamy, który pomylił mieszkania. Niemal automatycznie staje się on celem mało subtelnych zalotów francuskiej półolbrzymki z "Harry'ego Pottera". Hm, hm.

Na serio, gdyby tak wyglądała prawdziwa fabuła "Vicious" to pewnie bardziej by mnie wciągnęło. Pełna i niczym nieograniczona abstrakcja zamiast przykurzonej nostalgii względem lat 70. i całej masy scen przegadanych i przesiedzianych na zestawach wypoczynkowych. Scenariusz opiera się na serii powtarzających się dowcipów, które nużą już za drugim razem, a scenarzysta jakby nie mógł się zdecydować, czy chce by jego bohaterowie byli kontrowersyjni czy bardziej powinni przyhamować, by być przystępnymi dla szerszej publiczności.

Oczywiście, Jacobi i McKellen są bezbłędni i starają się radzić sobie z materiałem, jaki im dano. Nie spodziewałam się zresztą niczego innego po dwóch szekspirowskich weteranach. Są też głównym powodem, dla którego zainteresowałam się tym projektem. Od zwykłego przekomarzania, przez mocniejsze docinki, nawet do rzucania całej masy wyzwisk w obie strony, wypadają świetnie - zarówno jako strona obrażającą, jak i obrażana. Jednak dwadzieścia trzy minuty czegoś takiego szybko przestają bawić, a zaczynają irytować. Może forma skeczu (góra 4 minuty) byłaby lepsza dla tego duetu i ich bohaterów? Najlepiej byłoby z tego skeczu usunąć Violet - postać nie tyle wkurzającą, co żałosną. Każda modna dwudziestolatka, która pozwala teraz ubierać się swojemu  przebojowemu przyjacielowi-gejowi i mówić do siebie "suko", powinna zobaczyć ten serial i ocenić własne szanse na skończenie jak Violet.

Ale Violet to nie jedyny obsadowy minus. Gdybym nie znała Iwana Rheona z "Misfits" czy trzeciego sezonu "Gry o tron", to musiałabym powiedzieć, że jest kiepskim aktorem. Jego rola w "Vicious" ogranicza się chyba tylko do noszenia względnie obcisłych koszulek. Wszystkie zmiany w jego życiu czy charakterze, ważne sprawy i problemy, rozgrywają się za kulisami. Nie dane nam jest zapoznać się z jego dziewczyną (albo byłą dziewczyną, trudno powiedzieć, bo cały wątek trwa trzy zdania), poznać jego przyjaciół, czy dowiedzieć się gdzie pracuje. To najwyraźniej ten typ heteroseksualnego dwudziestokilkulatka, który cały swój wolny czas lubi spędzać w towarzystwie dwóch podstarzałych gejów oraz ich dziwnych, stetryczałych znajomych.

Trudno mi oceniać surowo serial z trzema świetnymi aktorami - dwójką zasłużonych brytyjskich dżentelmenów i utalentowanym przedstawicielem młodego pokolenia. Ale wyjścia innego nie ma. Jest słabo, bardzo słabo, płasko i nudno. Nawet Gandalf w lawendowej kamizelce nic tu nie zdziała.

wtorek, 7 maja 2013

Gra o tron 3x06: The Climb

 
Motywem przewodnim dziś miał zostać Mur. Ten, który dla jednych jest tylko legendą, dla innych był kiedyś celem i schronieniem, a dla niektórych przeszkodą, którą pokonywali - zawsze ryzykując życie. 

Czemu nie został? Bo w tej cholernej Królewskiej Przystani siedzą takie głowy, że aż chce ich się słuchać! Ale wracając jeszcze na moment tam, gdzie zimno...

Mogliśmy dostrzec kolejny szczegół konstrukcji Muru. Nie jest to przeszkoda nie do pokonania, ale trzeba uważać, gdy się na niego zamierza. Jeden nieostrożny ruch, źle umieszczony hak, a wielka bryła lodu porywa ciebie i twoich towarzyszy. Dla wspinaczy kończy się to tragicznie, ale na Murze nie widać nawet odprysku. Widok z góry jednak wart jest każdego ryzyka. Dla kogoś, kto całe życie kulił się z zimna i walczył o miejsce przy ogniu, marzeniem było zwykle zobaczyć zielone krainy. Tak jak Ygritte, dzięki której i my mogliśmy oglądać te zapierające w piersiach widoki.

Jak przebiegnie wyprawa Dzikich na drugą stronę? Kogo (prawie!) spotkają?

Może wydawać się, że wątek Brana jest traktowany po macoszemu i dostajemy tylko kilkuminutowe sceny podczas których Meera i Osha warczą na siebie. Jednak jeśli nikt nie ma w planach pokazać nam wilczych snów Brana, a na to właśnie wygląda, to mogą równie dobrze darować sobie zdobywanie pożywienia i kolejne etapy wędrówki. Bran na pewno jeszcze się pojawi i to oby w ciekawszych scenach, na które warto czekać.


Jeżeli ktoś do tej pory uważał Bractwo Bez Chorągwi za szlachetnych rycerzy, wojowników o prawdę i honor, wiernych do końca swoim zasadom, to po dzisiejszym odcinku musiał zrewidować swoje poglądy. Zaliczyć małą pobudkę a'la Sansa. Tydzień temu można było jeszcze mieć o nich inne zdanie, chociaż uratowanego z boskiej próby walki Clegane'a puścili bez złota, dając mu nic nie warte kwitki z królewską pieczęcią. Teraz, bez mrugnięcia okiem, sprzedali Gendry'ego Czerwonej Kapłance, której pojawienie się w środku targanego wojną kontynentu było tak samo zaskakujące dla widza, jak dla nich. Jak błyskawica Melisandre przemknęła między krążącymi po szlakach wilkami, lwami i całą masą innych herbowych stworzeń, zwinęła sobie kowalskiego ucznia na wózek i pojechała z powrotem do swojego króla. Nie nagabywana przez nikogo, tylko pyskatą jedenastoletnią dziewczynkę. 

I na co jej ta podróż, kiedy wróci do Stannisa, a on nie będzie chciał poświęcić Gendry'ego (w końcu to jego krewniak), bo jest człowiekiem honoru?

Robb za to sprawia wrażenie, jakby obudził się z długiego snu, w którym obłapiał śniadą mieszkankę Volantis, i zorientował, że ma wojnę do prowadzenia i właśnie ją przegrywa. I rzuca Freyom desperacką ofertę, by ich na ostatnią chwilę ułaskawić. Licząc jeszcze, że się uda.


To właśnie w tym odcinku można najbardziej zarzucić scenarzystom ukracanie obsady. Jeden mały Frey, giermek dla Robba na przykład, diametralnie zmienił by widzowi odbiór planów ślubnych. Bo nie wydawało by się nikomu, że lorda Frey'a pokazali raz, wspomnieli o jego rodzie i sojuszu z Robbem może kolejne dwa, a teraz nagle wszystko to wraca, po niemal dwóch sezonach ciszy. W wątku Stannisa też zabrakło jednej ważnej postaci, przez co trzeba było większość bękartów króla Roberta skumulować w Gendrym i porwać go z Dorzecza na Smoczą Skałę. Podobnie sytuacja ma się w Królewskiej Przystani. Tutaj, zupełnie inaczej niż w książkach, Tyrellowie mają jednego syna - Lorasa. Zniknął gdzieś pierworodny Willas, dzięki któremu intryga z ożenkiem Sansy wydawała się sprawniej uszyta. Tu sprawa byłaby jeszcze prostsza - wystarczyłoby wspomnieć o najstarszym Tyrellu w dwóch rozmowach. Wcześniej świetnie wychodziło im wplatanie w dialogi rzeczy, których mieliśmy nigdy nie zobaczyć, czemu teraz nagle przestali? Czy chodziło tylko o to, by lady Olenna mogła i Namiestnikowi, w wyrafinowany sposób, skoczyć do gardła?

Oczywiście, scena między tą ostatnią dwójką wypadła świetnie. Oto dwoje przedstawicieli starych i poważanych rodów dyskutuje ze sobą z pełną kurtuazją, ale wbijając nawzajem bolesne szpile i uważnie obserwując, kto się pierwszy złamie. I oboje doskonale znają zasady takiej rozgrywki, bo oboje grają w to od kilkudziesięciu lat. Świetna rozmowa, tak. Na intrygujące tematy, tak. Aktorsko wybitnie, tak. Domyślam się jednak, że mogło odbyć się jeszcze wiele takich konfrontacji, bez uszczerbku na spójności fabuły.

A potem ten pojedynek poprawili innym! Takie zakończenia mogę widzieć w tym serialu częściej. Chociaż myślałam, że scena rozmowy między Varysem a Littlefingerem skończy się jak zwykle - ktoś będzie komuś wypominał preferencje seksualne i pochodzenie, to zostałam wyjątkowo przyjemnie zaskoczona. Zafundowano nam zbiór świetnych scen, połączonych z narracją lorda Baelisha, który w końcu pokazał pełnię swojej dwulicowej i perfidnej natury. Chciałabym, żeby częściej go takim pokazywali.

A usunięcie jednej bardzo irytującej postaci było małym bonusem.

środa, 1 maja 2013

Śpiewające serialowe gwiazdy, część 1

Przed Państwem zestaw kilku mniej lub bardziej lubianych serialowych aktorów w roli wokalistów. 

1. She&Him - Zooey Deschanel (New Girl)

Pani Zooey gra, tańczy i śpiewa. Na dodatek jest słodka jak cukierek, kobieta idealna! Nowy album She and Him dostępny już w sprawdzonych źródłach.


2. Hugh Laurie (Dr. House) 

Laurie wydał już drugą płytę z bluesowymi hitami. Prawdziwi fani będą mogli usłyszeć doktora na żywo 6 czerwca w sali kongresowej.


3. Pagoda - Michael Pitt (Boardwalk Empire)

Pagoda to bardzo ciekawy zespół, jednak do tej pory nie udało im się przebić do szerszej publiczności. Frekwencja na ich nowojorskich koncertach zazwyczaj nie przekracza dwudziestu osób.


4. Exitmusic - Alleksa Paladino (Boardwalk Empire, Rodzina Soprano)

Nie dość, że piękna, to jeszcze posiada bardzo oryginalny głos. Zespół założyła razem ze swoim mężem, a ich pierwszy album zachwycił krytyków.


5. Dead Man's Bones - Ryan Gosling (Młody Hercules)

Trochę naciągnięte, ale czego się nie zrobi żeby umieścić Goslinga w swojej notce? :) Ich album nagrany z chórem dziecięcym liczy już sobie kilka dobrych lat, jednak wciąż brzmi świeżo i oryginalnie.


6. Molotov Jukebox - Natalia Tena (Gra o Tron)

Patrząc na Natalię można odnieść wrażenie, że w Harrym Potterze grała samą siebie. Szalona i oryginalna, zresztą jak cały jej zespół. Ich występy na żywo są niezwykle energiczne, a patrząc na muzyków na scenie od razu można zobaczyć, że wspólne granie to dla nich czysta przyjemność. A wiem o tym, bo razem z Rudą byłyśmy na ich koncercie!


7. Carice Van Houten (Gra o Tron)

Nie wiem, czy Carice zobaczyła w ogniu że powinna zostać piosenkarką, ale mogła to porządnie przemyśleć. Bo nawet na początku teledysku słyszymy tekst o tym, że każda aktorka chce być piosenkarką. Chcieć a móc...



Znacie jeszcze jakieś umuzykalnione gwiazdy?






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...