środa, 17 kwietnia 2013

Gra o tron 3x03: Walk of Punishment


Najnowszy odcinek "Gry o tron" sponsorują chorobliwie wysokie mniemanie o sobie i skuteczne sposoby na jego utemperowanie. Po dylemacie, czy aby twarzą tej cechy charakteru nie uczynić Theona (jemu już ściągnięte portki odebrały odwagę), zdecydowałam się jednak na Jaime'a. 


Najlepszy rycerz Westeros do tej pory zapewniał nam rozrywki głównie "gorącą głową" oraz swoją nonszalancją w zadawaniu cierpienia zarówno fizycznego jak i psychicznego. Ostatnia sekwencja przy ognisku pokazała, że nawet on ma trochę oleju w głowie, podejmując próbę uwolnienia się bez miecza, ale ze słowami. To, że od następnego odcinka będzie mógł tylko nimi się posiłkować, uczyni z niego w końcu interesującą i rozwijającą się postać. Może ktoś go nawet pożałuje, podobnie jak Theona?

O dziwo, ale jego brat tym razem nie zachwycił. Miałam wrażenie, że przy scenach w stolicy oglądam dziwną komedię, gdzie najpierw pokazują trzech głupków, przepychających się w drzwiach (Varys, Paluszek i Maester na obradach Małej Rady), a potem scenkę rodem z "American Pie", gdzie chodziło o rozdziewiczanie frajera i wymienianie się głupimi żartami później. Moja sympatia do bezbłędnego duetu Tyrion/Bronn nie zmalała przez to, ale nie tęskniłam za scenami w burdelu. Najwyraźniej tęsknił ktoś z produkcji.

A ci, którzy całe lata narzekali na brak Bryndena Tully'ego teraz mogą uznać się za zaspokojonych. Pokuszę się nawet o stwierdzenie "mogą umrzeć w spokoju", bo grający Blackfisha Clive Russell jest jakby uszyty do tej roli. Oglądający "Ripper Street" (gdzie również bryluje Jerome Flynn - nasz ulubiony najemnik) rozpoznają w nim nadkomisarza Aberline'a, a reszta "tego wysokiego gościa, który pokazuje się w prawie każdej historycznej czy fantastycznej produkcji". Blackfish to twardy żołnierz, dobry strateg. Postawny, twardy, z twarzą poznaczoną bruzdami. Odważny i nieprzebierający w słowach.  Szorstki i stanowczy kiedy trzeba, ale czuły, gdy rozmawia z Catelyn i służy jej za oparcie w tej krótkiej chwili, gdy jego bratanica pozwala sobie na chwilę niczym niepowstrzymywanego żalu. To była jedna z najlepszych scen całego odcinka. Czuję, że sceny z Blackfishem często będą dostawały to miano.

Nie wiem, czy przy trzecim sezonie pozostanie jeszcze ktoś, kto powie, że Michelle Fairley nie jest wspaniałą Catelyn. Że pierwotnie zaangażowana do tej roli Jennifer Ehle byłaby lepsza ze względu na młodszy wiek. Pani Fairley ma taki niesamowity i dojrzały urok w sobie, że spoglądanie w jej oczy za każdym razem sprawia, że zapominam o tym, jak bardzo nie lubiłam książkowej Cat.

Za to do Talisy nie przekonam się nigdy, no nie ma siły. Jej mówienie do czternasto- i piętnastoletnich giermków jak do siedmioletnich chłopców nie poprawia sytuacji. Ale też nie pogarsza, bo chyba bardziej nie można.


Trudno powiedzieć mi o scenach Daenerys coś więcej niż to, że były dobre. Duża w tym zasługa straży przybocznej Srebrnej Królowej. Nawet jeśli Emilia Clarke podciągnęła trochę poziom swojej gry, to dwóm starszym towarzyszom nie dorównuje. Wypada za to lepiej niż jej nowa koleżanka Missandei, w której najpewniej skumulują cechy i zadania wszystkich jej martwych już służek. Między innymi dlatego skryba jest kształtną kobietą, a nie dziesięcioletnim dzieckiem, jak w książce. 

Na jej dobre sceny trzeba jeszcze poczekać. Handel Drogonem, mam wielką nadzieję, będzie świetnym początkiem całej masy dobrych rzeczy w jej wątku.

I czy to tylko ja, czy sztandar Boltonów w kolorze wygląda, jak flaga brytyjska?

1 komentarz:

  1. Hej jestem wielką fanką seriali. Do moich ulubionych zaliczam plotkarę słodkie kłamstewka dr housa. Czy mogłabyś mi polecic jakies podobne seriale za odp byłabym bardzo wdzięczna. O odpowiedź prosze na moim blogu http://karolajnangel.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...